غذا خوردن دارای آدابی است؛ آدابی که در هیاهوی زندگی شهری و سرعت حرکت متروها آن را گم کرده‌ایم. اغلب فراموش می کنیم که بخش مهمی از دوندگی‌های ما در زندگی، برای به دست آوردن لقمه ای نان و چیدن سفره‌ای برای صرف غذاست. انگار وظیفه داریم فقط غذا را فراهم آوریم و بعد از آن، کار را تمام شده فرض کنیم و بدون مراعات هیچ گونه آدابی، به خوردن رو آوریم. در صورتی که غذا خوردن هم برای خودش آدابی دارد. آدابی که پیشینیان ما آن ها را رعایت می کردند. اما به مرور زمان در حال کنار گذاشتن آنها هستیم و زندگی شهری را بهانه این کار قرار داده‌ایم. اما اگر با خودمان رو راست باشیم، متوجه می شویم که در بسیاری مواقع، یا آداب صحیح غذا خوردن را نمی دانیم و یا در این کار تنبلی و بی سلیقگی می کنیم.
موقع غذا خوردن حرف بزنیم؟
یکی از این باورها این است که هنگام غذا خوردن به فرزند خود می گوییم “حرف نزن بچه، غذاتو بخور، آدم که موقع غذا خوردن حرف نمی زنه”. شاید این جمله قبلا کاربرد داشته، اما در زندگی امروزی که در بسیاری مواقع فرزند خانواده، پدر و مادر خود را فقط سر سفره غذا در کنار هم می بیند، خیلی کارایی نداشته باشد. بنابراین در هنگام غذا خوردن کمی با هم حرف بزنید و خاطرات خوبی را که در طول روز داشته‌اید، با یکدیگر در میان بگذارید. فقط یادتان باشد در این کار زیاده روی نکنید و همچنین آرام و بدون هیجان صحبت کنید؛ مثلا تعریف صحنه تصادفی که در خیابان دیده‌اید، در هنگام صرف غذا خیلی کار درستی نیست.
موقع غذا خوردن حرف بزنیم؟
یکی از این باورها این است که هنگام غذا خوردن به فرزند خود می گوییم “حرف نزن بچه، غذاتو بخور، آدم که موقع غذا خوردن حرف نمی زنه”. شاید این جمله قبلا کاربرد داشته، اما در زندگی امروزی که در بسیاری مواقع فرزند خانواده، پدر و مادر خود را فقط سر سفره غذا در کنار هم می بیند، خیلی کارایی نداشته باشد. بنابراین در هنگام غذا خوردن کمی با هم حرف بزنید و خاطرات خوبی را که در طول روز داشته‌اید، با یکدیگر در میان بگذارید. فقط یادتان باشد در این کار زیاده روی نکنید و همچنین آرام و بدون هیجان صحبت کنید؛ مثلا تعریف صحنه تصادفی که در خیابان دیده‌اید، در هنگام صرف غذا خیلی کار درستی نیست.